LITERATURA Biczogon ozdobny Uromastyx ornata (Michael Evers)

tytuł oryginalny „Die Bunte Dornschwanzagame Uromastyx ornata” (wydanie niemieckie)

• Systematyka i budowa ciała
• Fascynująca biologia: Z życia biczogona ozdobnego
• Wszystkie informacje na temat warunków hodowli: od odpowiedniego terrarium, przez wyposażenie i technikę po karmienie
• Udana hodowla: stymulacja krycia, składanie jaj i odchów młodych
• Rozwiązywanie problemów: jak uniknąć najczęstszych błędów związanych z opieką i jak pomóc chorym zwierzętom
• Wspaniałe zdjęcia

Okładka: miękka

Format: 148×210 mm

Stron: 64

uwaga – wydanie niemieckie!

Recenzja (Mirko Barts)

Pierwszą recenzowaną pozycją są trzy wcześniej opublikowane tomy „Dornschwanzagamen” z udanej serii „Gatunek po gatunku”. Te północnoafrykańskie i arabskie agamy zamieszkujące złomowiska skalane i wybitnie nieurodzajne gleby są popularnymi zwierzętami terrariowymi ze względu na ich dziwaczny wygląd, atrakcyjny styl życia i bardzo spokojne zachowanie. Coraz częściej hodowcy odnoszą regularne sukcesy w ich rozmnażaniu, ale w przypadku niektórych gatunków nadal pojawiają się trudności. Celem tego cyklu jest przedstawienie poszczególnych gatunków w formie monografii oraz jasne wyjaśnienie możliwych problemów i ich rozwiązań.
Już w pierwszym tomie pojawił się – od znanej i wieloletniej hodowczyni cierniowatych Beate Löhr – opis gatunku Uromastyx geyri, który do tej pory nie był często badany. Löhr hoduje te agamy od wielu lat i swoje bogate doświadczenie przenosi na papier. Wspierał ją jej partner, „guru biczogonowy”, Thomas Wilms, którego książkę przedstawiono poniżej. Podobnie jak większość tomów z tej serii, struktura książki jest zgodna z wypróbowaną i sprawdzoną koncepcją. Czytelnik poznaje wiele interesujących faktów na temat siedliska, naturalnego zachowania oraz informacji o blisko spokrewnionych gatunkach. W części terrarystycznej jest oczywiście podany zasób podstawowej wiedzy. Struktura terrium, oświetlenie, podłoże, a także pożywienie a wreszcie potomstwo to główne tematy tej części praktycznej. Tutaj wszystkie podstawy i warunki pomyślnego rozmnażania biczogonów są opisane i wyjaśnione w praktyczny sposób. Ta informacja jest poparta wspaniałymi kolorowymi zdjęciami. Krótko mówiąc, każdy, kto uważnie czyta ten tom, nie powinien mieć trudności z pomyślnym utrzymaniem i rozmnażaniem gatunku w przyszłości.

Gatunki z kompleksu U. ocellata nie są jeszcze rozmnażane tak często, jak gatunki biczogonów z kompleksu U. acanthinura. Dwa gatunki U. ocellata i U. ornata są regularnie eksportowane z Egiptu do Europy i USA, zwierzęta często chorują i / lub mają objawy niedoboru z powodu nieprawidłowych warunków przetrzymywania przez miesiące i podczas transportów. Wydaje się, że jest to główny powód, dla którego wielu okazów nie można już uratować, gdy trafią w ręce pasjonatów. Tylko doświadczeni hodowcy, którzy również rozpoznają obrazy kliniczne i wiedzą, co zrobić, aby uratować zwierzę, byli w stanie utrzymać te gatunki w terrarium przez dłuższy czas. Jednym z nich jest Sönke Frahm z Hamburga, który ofiarnie opiekował się swoimi biczogonami (Uromastyx ocellata) i był prawdopodobnie jednym z pierwszych, którzy nieprzerwanie rozmnażali ten gatunek. Wszystkie te doświadczenia dzieli w swojej pierwszej publikacji z serii „Gatunek po gatunku”. Staje się tu szczególnie jasne, jakie wysiłki musiał podjąć autor, aby osiągnąć sukces. Również w tym tomie poszczególne informacje są posortowane według wypróbowanej i przetestowanej koncepcji, a czytelnik dowiaduje się wszystkiego o gatunku oraz jego udanym utrzymywaniu i rozmnażaniu. W swojej książce autor pokazuje nawet krótką instrukcję budowy rozbudowanego terrarium skalnego, która jest wyposażona w wiele szczegółowych zdjęć.

Wieloletni hodowca Michael Evers napisał trzeci tom omawianej tu serii, w którym był w stanie wprowadzić nowe aspekty do literatury poświęconej biczogonom. Ta monografia dotyczy biczogona ozdobnego (Uromastyx ornata). Zwierzęta te są również często importowane w dużych ilościach i często trafiają do entuzjastów już w bardzo ciężkim stanie. Lata doświadczeń Michaela Eversa w skutecznej opiece i rozmnażaniu tego gatunku są tym, co zapisuje w swoim tomie. Szczególne ciekawe są informacje często pomijane w aspektach hodowlanych. Są to na przykład uwagi o niezwykle wysokich kosztach energii elektrycznej, które te dzieci słońca generują czy przestrzeń, której zwierzęta potrzebują aby „szczęśliwie” żyć w terrarium.

We wszystkich trzech tomach jestem pod szczególnym wrażeniem zdolności autorów do fotografowania swoich zwierząt w każdych okolicznościach, a zwłaszcza podczas krycia, składania jaj i wylęgu. Możliwość udokumentowania takich obserwacji wskazuje, że autorzy regularnie zajmują się swoimi zwierzętami oraz stale obserwują i kontrolują swoich wychowanków w sytuacjach takich jak zbliżające się zniesienie jaj czy wylęg.

Wyrazy uznania dla wszystkich trzech autorów.

Mirko Barts

Opublikowano w: DRACO, 8 (3), 31: 82-83